Oeps, er zijn zomaar bijna 2 maanden voorbij gegaan zonder een blog! Hoog tijd dus om weer eens een update te schrijven!
Op dit moment wonen er rond de 17.000 mensen in Moria. Toen ik in augustus aankwam waren dat er rond de 9.000, in een paar maanden tijd is het kamp dus haast verdubbeld! In de zomer stond Moria al vol met tentjes en was aan de oostkant van het kamp de heuvel helemaal volgebouwd met tentjes. Op dit moment wordt het hele kamp omringd met tentjes, en dat terwijl de winter zijn intrede doet. Op onderstaande luchtfoto die afgelopen week is gemaakt valt goed te zien hoe Moria letterlijk uit zijn voegen barst.

Alle tenten aan de boven- en rechterkant zijn er in de afgelopen maanden bijgekomen.
De afgelopen 2 maanden heeft EuroRelief hard gewerkt om, voor zover dat kan, Moria wat meer “winterproof” te maken. Een team Nederlanders heeft op alle ISO-boxen in Moria golfplaten daken geïnstalleerd om de lekkage tegen te gaan. Ook de ISO’s in Section E zijn voorzien van een nieuw dak en gelukkig krijgen we nu geen klachten van lekkage meer. Ongeveer 2 maanden geleden hebben we ook met een groot team alle tenten in Section D vervangen en wat meer winterproof gemaakt. Met een extra laag aan de binnenkant, een stevig zeil óver en een laag pallets ónder de tent, zouden alle tenten het water en de kou enigszins moeten kunnen trotseren. Nieuw grind dat we in het pad hebben gestort moet ervoor zorgen dat het geen modderboel wordt zodra het gaat regenen. Afgelopen week hebben we deze zogenoemde “winterization” in de Section afgemaakt met elektrische verwarmers voor iedere tent en ISO-box, die met gejuich en applaus werden ontvangen.
Het contrast tussen de Sections en het gedeelte buiten het kamp is gigantisch. In Olive Grove, het gedeelte aan de onderkant van de luchtfoto, zijn lang geleden al wasfaciliteiten geïnstalleerd, de mensen daar hebben hun manieren gevonden om aan elektriciteit te komen, kortom het leven daar is nog redelijk gestructureerd. In de afgelopen maanden zijn er echter zo veel mensen aangekomen dat ook Olive Grove vol raakte. De mensen zijn daarom hun tenten op gaan slaan aan de andere kant van Moria. Waar dit 3 maanden geleden nog gewoon olijfgaarden waren, zijn deze velden nu het thuis van honderden, zo niet duizenden mensen. Hier zijn nog geen toiletten geïnstalleerd, hier is amper elektriciteit, hier geen pallets onder de tenten of elektrische kacheltjes om de mensen warm te houden. De mensen noemen het onderling de “jungle” en er is eigenlijk geen betere omschrijving.

Met de komst van de winter is ook de regen gekomen. Afgelopen week heeft het een aantal dagen geregend en waar Moria in de zon al een moeilijke plaats is, verandert het met de regen echt in een hel. Zelf word ik altijd erg chagrijnig als ik natregen en koude voeten krijg. Tijdens zo’n regendag moet ik steeds weer tegen mezelf zeggen dat ik aan het eind van de dag naar een schoon en droog huis kan, waar ik een warme douche kan nemen, droge kleding kan aantrekken en lekker onder de dekens in bed kan kruipen. De mensen hier in Moria kunnen dat niet. Zij zitten met hun natte kleding in hun natte tent, waar al hun kleding nat is, hun schoenen nat en modderig zijn en dat ook blijven. Op zo’n regenachtige dag praten ik en mijn collega’s elkaar moed in en proberen we elkaar vrolijk te houden. Maar wat doe je als er een alleenreizende jongen van 16 jaar blijft smeken om een tarp en je hem die niet kunt geven? Wat doe je als een moeder met een pasgeboren baby en een kindje van 1 jaar aan je smeekt of ze in de Section kan wonen, maar deze stampvol zit? Wat doe je als je hoort dat er een gezin met twee blinde kinderen in Moria is aangekomen maar alle ISO-boxen ook bomvol zitten? Wat doe je als die hoogzwangere alleenreizende vrouw een bed in de Section nodig heeft, maar al die bedden bezet zijn? Hoe zeg je liefdevol “Nee” als alles in je schreeuwt dat je deze mensen moet helpen?

Al deze vragen en steeds weer dit “Nee” zeggen zorgen ervoor dat wij als vrijwilligers na een tijdje duidelijk toe zijn aan een vakantie. Ook ik merkte dit tijdens de afgelopen weken. Na ongeveer 3 maanden kan je niet meer liefdevol en geduldig blijven. Ik merkte bij mezelf dat ik op de zoveelste vraag of we niet toch nog een deken konden geven of of er toch niet een plekje in de Section beschikbaar was, kortaf reageerde en dat ik geen zin meer had om wéér een verhaal dat doorspekt is van ellende en verdriet aan te horen. Hoog tijd dus om voor een pauze richting Nederland te komen! Op dit moment zit ik in Thessaloniki waar ik een aantal dagen even bij kan komen. Dinsdag vlieg ik naar Nederland om daar Kerst en Nieuwjaar met familie en vrienden door te brengen. Ik zie er naar uit om iedereen weer te zien en te spreken! Tot snel!
Alle foto’s in dit bericht komen van The Guardian.