Bijna een jaar verder

Geplaatst op 28 juli 2020 door Debora

Opeens was het eind juli. Ik weet niet hoe het voor jullie voelt, maar ik heb soms het idee dat het leven in maart, toen de coronacrisis begon, op pauze is gezet en dat we nu opeens in de zomer weer wakker zijn worden. Het voelt alsof er aan de ene kant niets is veranderd en aan de andere kant weet ik dat het leven gewoon door is gegaan.

Griekenland heeft de coronacrisis tot nu toe gelukkig goed doorstaan, maar nu het land weer buitenlandse toeristen toelaat en iedereen vrij door het land kan reizen, is het risico voor Moria eigenlijk groter dan ooit tevoren. In de afgelopen weken zijn er verschillende gevallen van corona onder de Griekse bevolking op het eiland vastgesteld en dat brengt uiteraard het risico met zich mee dat corona ook kamp Moria bereikt. We blijven hopen en bidden dat het zo ver nooit zal komen.

Tijdens mijn vakantie in Nederland heb ik eindelijk mijn in mei geboren nichtje Jaël kunnen vasthouden! <3

De afgelopen weken heb ik in Nederland vakantie gehad. Ik was er ontzettend aan toe om alles hier even helemaal los te laten en niets te hoeven doen. Totaal ben ik 3,5 week in Nederland geweest en ik heb helemaal bij kunnen komen. Helaas heb ik vanwege een griepje weinig mensen in Nederland kunnen ontmoeten, bij klachten moet je immers thuisblijven. Twee tests hebben gelukkig kunnen uitsluiten dat mijn klachten hoorden bij corona. Op dit moment zit ik alweer in de laatste dagen van mijn zelf-quarantaine hier op Lesbos.

Met dat augustus steeds dichterbij komt, komt er ook een mijlpaal dichterbij. Vorig jaar, halverwege augustus ben ik in het vliegtuig gestapt om hier op Lesbos te gaan werken. Dat was met de insteek voor “minimaal een jaar”. Richting het einde van dat jaar zou ik kijken hoe het hier zou gaan, met mij, met kamp Moria, met de organisatie EuroRelief en met de financiën om dan de balans op te maken of het na een jaar goed geweest was, of dat ik hier nog langer zou willen en kunnen werken. En dat laatste is het geval. Ik heb er veel over nagedacht, maar ik geloof dat God mij hier geroepen en geplaatst heeft met een reden en een doel en dat dat niet nu na een jaar is afgelopen. In afhankelijkheid van Hem heb ik een jaar geleden die stap gezet, met het vertrouwen dat Hij leidt en voorziet. En dat heeft Hij gedaan! Er is zo’n overvloed aan financiële steun binnengekomen dat ik me hier geen minuut zorgen over hoef te maken. Ik voel me gedragen en gesteund door al jullie gebeden in Nederland en ik heb met de mensen in Moria een ontzettend gezegende tijd gehad. Zoveel vrouwen heb ik mogen leren kennen en ik heb overvloedig Gods liefde met hen mogen delen. Door vrienden met ze te zijn, een luisterend oor te bieden, een arm om hen heen te slaan, hun tranen af te vegen, met ze te lachen, met ze te eten en met ze te dansen. Zoveel vrijwilligers heb ik leren kennen met wie ik nog steeds regelmatig contact heb, van wie ik weet dat ze voor mij en Moria bidden. Ook met de Griekse medewerkers heb ik een band mogen opbouwen die tot zoveel mooie dingen heeft geleid.

Natuurlijk zijn er ook moeilijke momenten. Moria is een plek die ik niemand toewens en als ik zie wat die plek met mensen kan doen breekt mijn hart. Het breekt mijn hart als een wanhopige moeder met een gehandicapte zoon aan me vraagt hoe het nu verder moet, het breekt mijn hart als een van de vrouwen in een psychose belandt en bijna zelfmoord wil plegen, het breekt mijn hart als iemand naar de alcohol of zelfs drugs grijpt om maar even niet aan de ellende te moeten denken, het breekt mijn hart als ik denk aan al die baby’s die de eerste maanden van hun leven in vluchtelingenkamp moeten doorbrengen. Het breekt mijn hart als ik kijk naar al het onrecht dat er in Moria is. Maar ook in die ellende weet ik “In dit alles zijn wij meer dan overwinnaars, door Hem die ons heeft liefgehad.” Ook ik verlies vaak mijn blik op God en ik voel Hem zeker niet iedere dag, maar ik weet dat “noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch krachten, noch tegenwoordige, noch toekomstige dingen, noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde van God in Christus Jezus, onze Heere. En daar vertrouw ik dan maar op. Hij is erbij, ook het volgende jaar dat ik hier in Moria hoop te werken.

Blijft u mij ook dit komende jaar steunen, met gebed, financiën en betrokkenheid?

Bid mee:

Voor mij, om kracht om ook het komende jaar weer hier te mogen dienen en te vechten tegen het onrecht, dat ik mijn blik op Hem gericht mag houden en dat door mij heen Zijn licht mag schijnen
Voor het team van EuroRelief, dat de juiste beslissingen genomen mogen worden in soms moeilijke dilemma’s
Voor de vluchtelingen, dat ze mogen weten dat God er altijd voor hen is, ook in het donkerste en diepste dal
Voor de Griekse overheid, om de juiste, menselijke beslissingen te maken rondom de vluchtelingenproblematiek
Voor Europa, voor solidariteit met de mensen in Moria en échte oplossingen

Dank mee:

Voor de zegen die ik voor de vluchtelingen mocht zijn tijdens het afgelopen jaar
Voor alle blijdschap en energie die God mij heeft gegeven zodat ik hier kon werken
Voor het feit dat corona nog steeds Moria niet bereikt heeft
Voor al het werk dat we het afgelopen jaar hebben mogen verzetten en alle projecten die we succesvol hebben kunnen afronden
Voor de overvloedige financiële zegeningen die ik heb mogen ontvangen

Verhalen van hoop

Geplaatst op 2 mei 2020 door Debora

Het leven gaat door, ook in Moria. Coronacrisis of niet, nog steeds wonen er rond de 20.000 mensen in dit kamp gebouwd voor 3.000. Nog steeds staan deze mensen dagelijks uren in de rij voor hun eten en water en nog steeds is de situatie voor veel mensen bijna ondraaglijk. Maar in al deze ellende wil ik wat verhalen van hoop met jullie delen, gewoon als een tegenwicht aan al het negatieve nieuws over Moria.

Dit ben ik samen met Mohamed die trots als een pauw zijn zelfgemaakte badge laat zien.

In de Section waar ik de meeste tijd doorbreng wonen op dit moment zo’n 300 vrouwen en ongeveer 100 kinderen. Mijn collega’s en ik zijn hier van ‘s morgens 8.00 tot ‘s avonds 00.00 aanwezig. Omdat we zoveel tijd met de vrouwen en kinderen doorbrengen ontstaan en vriendschappen en zijn we getuige van andere mooie verhalen. Met name het contact met de kinderen brengt zoveel vreugde! Zo zag mijn collega een tijdje geleden de kinderen rondrennen in “hesjes” gemaakt van blauwe plastic tasjes. Ze gebruikten hun handen als walkie talkie en riepen naar elkaar “What happened, what happened?” en renden druk heen en weer. Ze speelden met elkaar dat ze “EuroRelief” waren, de organisatie waar ik voor werk. Heerlijk om te zien hoe kinderen toch kinderen blijven! Een ander jongetje antwoordde stellig “EuroRelief!, nadat we hem vroegen wat hij later wilde worden. Gelijk daarna zei hij “Oh, maar dat kan niet, want ik ben chocola”, waarna hij naar zijn huid wees. We hebben hem toen op het hart gedrukt dat het niet uitmaakt welke kleur je huid is, dat iedereen hetzelfde is en dat hij zeker welkom is om later bij ons te komen werken. Vorige week vond een van de kinderen een keycord en samen met mijn collega hebben ze toen een badge voor hem gemaakt. Vervolgens liep hij trots met zijn borst vooruit riep “I am EuroRelief”. Dat zijn de momenten die een glimlach op mijn gezicht geven en die ons laten zien welke impact het werk heeft dat we doen.

Ook met de vrouwen zijn er veel mooie momenten. Ik moest vorige week een paar dagen thuisblijven vanwege een buikgriepje en toen ik deze week weer terug aan het werk ging vroegen zoveel vrouwen me hoe het met je ging en of ik weer beter was. Ze hadden gehoord dat ik ziek was en maakten zich zorgen over me. Ik weet dat ik hier niet ben om de goedkeuring van deze vrouwen te ontvangen, maar dat ik hier ben om God te dienen. Toch doet het me goed om te horen dat ze onze aanwezigheid waarderen en het fijn vinden dat we er zijn. Zo vertelde een van de vrouwen ons vorige week dat we zijn “als elektriciteit voor Moria, zonder ons is er geen licht in het kamp”. Dat is een van de momenten dat de bijbeltekst “U bent het licht van de wereld” (Matt. 5:14) echt zichtbaar is. Dan zien we dat we met onze aanwezigheid Gods licht in de duisternis hier mogen schijnen.

Op dit moment vieren miljoenen moslims wereldwijd Ramadan en zo ook in Moria. Veel vrouwen in de Section zijn van Afghaanse of Somalische afkomst en zijn dus moslim. Van ‘s morgens een uur of 5 tot ‘s avond 8 eten en drinken zij niets, zelfs geen water! ‘s Avonds wordt het vasten gebroken met een maaltijd die “iftar” heet. De gastvrijheid van de vrouwen is ongekend. Zelfs het weinig wat ze hebben delen ze nog met ons. Heerlijke gerechtjes worden gemaakt en de uitnodiging afslaan is onbeleefd, dus we genieten heerlijk met ze mee.

Iets anders waar ik ontzettend blij van word is het feit dat we een nieuw kantoortje hebben gekregen! De ruimte naast ons kantoor is vrijgemaakt en een week lang hebben we geboend, kakkerlakken bestreden en geverfd, maar nu kunnen we al meer dan twee weken iedere dag genieten van deze frisse, nieuwe ruimte. Het kantoortje is groter dan het vorige dat we hadden en we maken dankbaar gebruik van alle ruimte die we nu hebben. Een van mijn collega’s is erg creatief en heeft een prachtige muurschildering van een wild bloemenveld gemaakt. We hebben ook een bed in het kantoortje staan die dienstdoet als bank. De aankleding van het kantoortje is mede mogelijk gemaakt door jullie donaties die in de afgelopen weken en maanden zijn binnengekomen, ontzettend bedankt daarvoor!

Schrobben, boenen en verven, een hele week lang!

Mijn collega die samen met een paar meisjes de laatste hand legt aan de muurschildering

Ook het leven buiten Moria gaat door. Ik zou nu eigenlijk mijn vakantie in Nederland hebben, maar vanwege corona loopt alles even anders. Ik weet niet precies wanneer ik weer in Nederland hoop te zijn, maar dat zien we vanzelf. Verder begin ik echt weer te merken dat ik op een Grieks eiland woon. De temperatuur komt hier overdag dagelijks al boven de 20 graden en heldergele lentebloemen bloeien overal.

Uiteraard zijn er ook zorgen. In deze blog wil ik die met u delen in de vorm van gebedspunten. Bidt u mee?

Dank dat corona nog steeds Moria niet bereikt heeft, maar bid dat dat ook zo blijft! We moeten er niet aan denken wat er gebeurt als deze gevaarlijke ziekte dit overvolle kamp bereikt.
Bid dat nieuwe vrijwilligers mogen komen nu dat met de coronacrisis en de reismaatregelen ingewikkelder gaat dan normaal.
Bid voor energie, kracht en wijsheid voor mij en al mijn collega’s in deze tijd waarin corona alles onzeker maakt.

Van de ene crisis in de andere

Geplaatst op 15 maart 2020 door Debora

Ik zit hier samen met mijn huisgenootje warm in ons appartement. Een aantal drukke weken ligt achter me en de weken die voor me liggen zijn een groot vraagteken…

Zoals jullie allemaal op het nieuws hebben kunnen horen en zien is de situatie op Lesbos in de afgelopen weken uit de hand gelopen. Van veel van jullie heb ik bezorgde berichtjes gekregen over of ik wel veilig was en over hoe het hier gaat. Zelfs de krant en de radio vroegen me om te vertellen over de situatie hier. Een rode draad in al die gesprekken is: “Waarom?”

Hoe heeft het zo ver kunnen komen dat de Grieken bootjes vol vluchtelingen met stokken van de kust afduwt om te voorkomen dat de mensen aan wal komen? Hoe heeft het zo ver kunnen komen dat een paar van mijn vriendinnen in de auto zijn aangevallen, een ruit werd ingeslagen en ze achtervolgd werden door gemaskerde mannen? Hoe heeft het zo ver kunnen komen dat tientallen vrijwilligers op de vlucht moesten naar Athene, voor hun eigen veiligheid? Hoe heeft het zo ver kunnen komen dat de Griekse kustwacht richting zee is gaan schieten?

Het wordt een beetje een politiek verhaal, maar dat is nu eenmaal de situatie waarin ik leef. De gebeurtenissen hier op het eiland zijn de directe gevolgen van een aantal politieke beslissingen die in de afgelopen jaren en weken genomen zijn. Allereerst is daar de Turkije-deal die in 2016 ervoor heeft gezorgd dat Turkije zijn grenzen richting Europa strenger moest gaan bewaken en daarmee het aantal vluchtelingen dat de overtocht naar Europa maakt heeft verminderd. Een ander gevolg van de Turkije-deal is dat de vluchtelingen die nog wel op de Griekse eilanden aankwamen daar moesten blijven, met als gevolg de huidige overvolle kampen. De Turkije-deal was een noodoplossing die nu al 4 jaar lang geldt. De Grieken worden de overvolle kampen op de eilanden zat. Ze zijn het zat om de schapen uit hun weilanden gestolen te zien worden, ze zijn het zat om hun olijfbomen omgekapt te zien worden en ze zijn het zat om bang te zijn om ‘s avonds alleen op straat te lopen. Want dat zijn de consequenties van het feit dat Moria nu rond de 20.000 mensen telt. Niet dat de vluchtelingen dit doen om de Grieken te pesten, maar gewoon omdat ze honger hebben, gewoon omdat ze het ‘s nachts koud hebben en gewoon omdat het kamp met de dag groeit. Kortom, de Grieken op de eilanden zijn het zat om al 4 jaar lang de hele Europese vluchtelingencrisis te dragen. Die Turkije-deal kan eigenlijk gezien worden als een pleister op een gebroken been. Al 4 jaar lang en Europa heeft niets gedaan om dat been eens goed in te gipsen en te genezen….

Dan is daar de huidige situatie in Turkije, de spanningen rondom de Syrische grens in het zuiden en de gigantische hoeveelheid vluchtelingen in Turkije waar Erdogan vanaf wil. Daarom besloot hij een paar weken geleden dat hij de grenzen met Europa zou openen. Tienduizenden vluchtelingen stroomden richting de landgrens en probeerden daar Griekenland binnen te komen. Toen daar door de Griekse grenswacht gereageerd werd met traangas en geweld en er eigenlijk niemand doorheen kwam, én toen het stormige weer overging in zacht lenteweer stapten honderden mensen in bootjes en maakten de overtocht via de zee. Al die mensen kwamen aan op de al overvolle eilanden en toen kwam die frustratie die al 4 jaar lang bij de Grieken is opgebouwd er in één keer uit. Deels kwam het eruit richting de vluchtelingen, maar voornamelijk de vrijwilligers van NGO’s werden het doelwit. Voor een gevecht tegen 20.000 vluchtelingen in een kamp heb je nogal wat mankracht nodig, maar vrijwilligers die in hun huurautootje over straat rijden zijn een veel makkelijker doelwit. En dat is dus wat er gebeurde…

Ikzelf was tijdens deze periode precies in Athene. Mijn broertje Timon is hier een weekje geweest, precies toen het nog rustig was en op zaterdagochtend zijn we naar Athene vertrokken. Op zondagmiddag barstte op Lesbos de bom. Mijn collega’s hebben toen bijna een week in huis opgesloten gezeten omdat het voor hen niet veilig was om op straat te komen. Aan het einde van die week zijn ze naar Athene gekomen en hebben we met elkaar daar het weekend doorgebracht. Op maandag zijn we weer terug naar het eiland gekomen omdat de situatie gelukkig weer gekalmeerd was. Er zijn weinig incidenten meer geweest, maar we zijn nog steeds wel alert. Op maandag zijn we gewoon weer aan de slag gegaan en hebben we het werk opgepakt waar we het hadden laten liggen.

Onze tijd in Athene hebben we goed kunnen gebruiken om als team erop uit te trekken en tijd met elkaar door te brengen.

Deze prachtige zonsondergang was een van de hoogtepunten van onze gedwongen vakantie.

We zijn amper van deze crisis bijgekomen, of de volgende dient zich alweer aan. Het coronavirus komt om de hoek kijken. Op dit moment is er van 1 Griekse vrouw bekend dat ze het virus heeft en zij ligt in het ziekenhuis. In Moria is het virus nog niet opgedoken en we bidden en hopen dat dat zo blijft. Wellicht tegen beter weten in. Hygiene, handen wassen met zeep, lichamelijk afstand houden, jezelf opsluiten. Het zijn allemaal dingen die nu in Nederland geadviseerd worden om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Hier in Moria zijn het echter adviezen waar niemand iets mee kan, gewoon omdat de voorzieningen er niet zijn. Het feit dat het virus Moria nog niet heeft bereikt betekent echter niet dat men er niet mee bezig is. Iedere dag zie ik meer mensen met gezichtsmaskers op rondlopen, en veel mensen vertellen me dat ze bang zijn het te krijgen. Hoe groot is de kans op overleven voor onze vertaler die diabetes heeft, hoe groot is de kans op overleven voor die vrouwen met nierproblemen of asthma? Ook is onduidelijk hoe het virus de hoeveelheid vrijwilligers gaat beïnvloeden, we horen al berichten van teams die hun reis hebben gecanceld, vliegmaatschappijen die vluchten schrappen en mensen die het eiland voortijdig moeten verlaten vanwege reisrestricties. Hoe gaan de komende weken er uit zien? We weten het niet…

Samen met 2 andere vrijwilligers hebben we genoeg boodschappen gedaan zodat, als we dan tóch in quarantaine moeten, er in ieder geval genoeg eten beschikbaar is.

Onze teamleider zei deze week “Het staat nergens in de Bijbel dat God volgen makkelijk zal zijn. Als je terug naar huis wilt ben je vrij om te gaan, maar realiseer je dat God ons misschien juist wel voor een tijd als deze hier heeft geplaatst.” Dat was een mooie bemoediging. Als ik hoor dat onze Griekse collega’s thuisblijven en we andere NGO’s zien vertrekken, vraag ik me af wie er voor deze mensen zorgt als we allemaal onze biezen zouden pakken. Ik geloof dat God mij heeft geroepen om in Moria te werken en dat betekent niet dat ik mijn spullen pak als het moeilijk wordt… Ook betekent dat niet dat ik onvoorzichtig en onverschillig kan zijn richting de risico’s. Ook ik was mijn handen extra vaak, probeer afstand te houden tot de mensen om me heen en ik heb een extra voorraadje eten in mijn kast liggen. Maar toch, ik weet ook in moeilijke tijden en wanneer we van de ene crisis overgaan op de andere crisis, dat God nog steeds dezelfde is. Zoals het in 1 Petrus 5:7 staat: Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u. En dat is wat ik dan maar doe.